Monday, April 19, 2010


همواره زمانی فرا می رسد که باید میان تماشاگر بودن و عمل یکی را برگزید.این معیار انسان شدن است.

افسانه سیزیف - آلبر کامو


8 comments:

مریم ص said...

بعضیا تا آخرشم تماشاگر باقی می مونن...هرکاریم بکنی نمی تونی هلشون بدی تو زمین....نه تنها نمی تونی هلشون بدی بلکه کم کم تو بلند مدت تو رم می کشونن وسط تماشاگرا...واسه همین باید ازشون فاصله بگیری تا نجات پیدا کنی...من همچین تجربه ای رو داشتم

فورتونا said...

یعنی اگه عمل کنی انسانی؟
قبول ندارم.

یک مالیخولیایی said...

فورتونا جان،اگر هیچ وقت هیچ عملی نکنیم انسان نیستیم

عینک said...

chera? mage tamashagar bodan che moshkeli dare??

زکریا said...

انسان دشواري وظيفه است دوست عزيزم

یک مالیخولیایی said...

زهره جون مشکل داره دیگه،همیشه که نمی شه بی خیال همه چی فقط تماشا کرد

Unknown said...

برام خیلی جالبه که خیلی موقعها بین مطالبی که میزنیم چنین تقارن هایی پیدا می شه. تو این داستانی که می خونی شاید منظورمو درک کنی. :)‏

شوفر said...

سلام حاجی لینک شدی،اگه خواستی لینکم کن