Sunday, December 20, 2009


آدم ها همه خوب هستند.اصلا تک تکشان فرشته هستند.فقط باید بدانی با هر کدام چقدر فاصله داشته باشی.گاهی غریبه ها کار کوچکی برایت انجام می دهند که به نسبت غریبه بودنشان یک لطف خیلی خیلی بزرگ است و گاهی هم آشنایی از انجام یک کار کوچک برایت شانه خالی می کند.کاری که در مقابل تمام آنچه برایش انجام داده ای شاید بتوان گفت وظیفه است تا لطف.این ها را نباید گذاشت به حساب بد بودن آدم ها.این ها فقط به خاطر خریت خودمان است.مثل این است که به یک ماشین اوراق که اصلا هیچ چراغی ندارد زیادی نزدیک شوی و ناگهان ترمز کند و تو کاری از دستت برنیاید.




5 comments:

مرثا said...

آره والا، همیشه به خودم می گم اگه قراره بعد از انجام کاری برای کسی ازش توقع داشته باشی باختی. پس یا برای دل خودت انجام بده یا اصلاً انجام نده.

Universal Emptiness said...

به نظرم به خاطر اینه که ما سطح توقعمون میره بالا از اشناها ، ولی از غریبه ها انتظار نداریم !

سبک حرف زدن من : مجری اخبار کانال یک

مریم صالح said...

ماشین اوراق...جالب گفتی

نویسا said...

kolan vase in ke rahat zendegi kard bayad az hichkas tavagho nadasht...har chand sakhte vali tanha rahe aramesh dashtane

Nicole said...

خب میدونی آدم باید یاد بگیره زیاد از دوستان و اطرافیانش توقع نداشته باشه.من که شخصا هیچوقت از دوستام جز بدی چیزی ندیدم درحالیکه بهشون همیشه خوبی کردم.